ၾကယ္တာရာေတြစူးစူး၀ါး၀ါးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ကေဝည
ေမေမ့ … ကိုကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္တာ …
ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမၻာအေပၚယံမွာလူးလာပ်ံသန္း
လေရာင္ကိုေတာင္ပံနဲ႔တဖ်န္းဖ်န္း႐ုိက္ၾကတယ္ … ။
ေလာကအတုမွာ … လူသားအတုတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေပါက္ခၽြန္းကိုယ္ထမ္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္
ေမေမ …
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ
ေသာကကင္းေ၀းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး “နယ္”ပါ
အခု … ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ … .. ။
ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြကေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းေတာက္
ေမေမ့အုတ္ဂူကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္
ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကိုေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့
ေမေမ … ။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် …
ေမေမ့မ်က္လံုးဟာေဆာင္းရာသီဆန္လြန္းတယ္
ျမဴေတြဖံုး၊ ႏွင္းစက္ေတြဖံုး
ေနေရာင္ေတြလည္းခါးကုန္းေအာင္႐ုန္းခဲ့ရေပါ့
သစ္ကိုင္းေျခာက္ၾကီးကမီးေတာက္ကေလးကိုေမြးဖြား
ျပာအနႏၱတိုင္ေအာင္ေထြးပိုက္ပ်ိဳးေထာင္သြားသလို
ေမေမဟာ …
သူ႔ကိုယ္သူျဖန္႔ခင္းၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုေလွ်ာက္နင္းခိုင္းခဲ့တယ္ … ။
မုသားတစ္လႊာမာယာတစ္ထပ္၊ ဝတ္ရည္တစ္စက္နဲ႔
အို … ခတၱာေရ …
ပုခက္လႊဲေသာလက္ေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲ့႐ံုသာမက
သူမ..ကိုယ္တိုင္က..
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ပုခက္ျဖစ္ျပခဲ့တယ္ … ။
“အေမ”အျဖစ္
စုန္ေရသစ္စီးေၾကာင္း၊ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး
ေအးလို႔ေမႊးလို႔ တည္ခဲ့ျပန္တယ္။
(၃)
ေျခေထာက္ေတြကေလွကားထစ္အတိုင္းတက္သြားၿပီး..
လူက … ေလွကားေျခရင္းမွာက်န္ခဲ့ရတယ္
ဘယ္သူမဆို
ကိုယ့္အရိပ္ထဲမွာကိုယ္ျပန္ခိုခ်င္လို႔မရဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ကို “ေမေမ”ျပန္ေပးၾကပါ..။
ျပကၡဒိန္ထဲမွာၾကယ္ပြင့္ျပေရးစရာမလိုတဲ့
သာမန္အညတရမြန္းလြဲအိုတစ္ခုက
“ေမေမ့”ကိုလုသြားတယ္ … ။
ေနပူအရပ္ရဲ႕ေကာင္းကင္နကၡတ္ျဖဴမ်ားဟာ
လင္းအားျပင္းထန္၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားအတြင္းကို
တ႐ွဴးထိုးဆင္းခ်တယ္ … .။
လက္ဖမိုးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္ လက္ဖ၀ါးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္
ပါးေပၚစီးတဲ့မ်က္ရည္စက္ေလးကေတာ့ပ်က္သြားမွာပါ
ဒါေပမယ့္ေမေမရယ္ … ။
(၄)
ေမေမ့မွာ
နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ဂႏၱဝင္သကၠရာဇ္မ်ား
ဆက္ထံုး႐ွည္လ်ားလ်ားနဲ႔႐ွိခဲ့တယ္ …. ။
ငယ္ငယ္တည္းက
“ဝ”လံုးဘယ္မွာစဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေမေမ့အေၾကာင္းကိုလည္းခုထိစာလံုးမေပါင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး … ။
ေမေမ့မွာ
ဘာသာေဗဒမတူ၊ ဖတ္တဲ့စာခ်င္းမတူ၊ ခူးတဲ့ပန္းခ်င္းမတူ
မိတ္ေဆြနဲ႔မတူတဲ့မိတ္ေဆြေတြ႐ွိတယ္ … ။
ေမေမဟာ
အကၡရာနဲ႔ေဖာ္ျပလို႔မစြမ္းတဲ့၊ ယဥ္ေက်းမႈအခန္းခန္းကို
လႊမ္း႐ံုဖန္ဆင္းထားသူျဖစ္တယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ့္ေမေမဟာ
သူမ်ားေမေမေတြထက္ … ႏို႔ရည္ပိုမထြက္ပါဘူး … … .
ဒါေပမယ့္မ်က္ရည္ေတာ့ပိုထြက္ရင္ထြက္မယ္ … .
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းဆိုးခဲ့တယ္ေလ …။
(၅)
ဖုန္မႈန္႔ပ်ံ႕စင္ …
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္တြင္းေဟာင္း
အခု … လင္းႏို႔ေတြေအာင္းေနၿပီေမေမ …။
လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ျမင္း႐ုပ္စီးၿပီး၊ သစ္သားခြာၾကီးနဲ႔ခရီးေတြႏွင္
ေမေမ့လက္ခုပ္သံတလြင္လြင္ေပါ့ … ။
စိတ္မလိုရင္ေကာင္းဘိြဳင္ဦးထုပ္ကိုဆြဲၿဖဲ
ဂ်စ္ကားေတြတက္နင္း၊ ရထား တစ္စင္းလံုးေဆာင့္ကန္
ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းပန္းကန္အထူအပါး
ေမေမခြံ႕ေကၽြးမွစားခဲ့တယ္ …။
ေမေမက ဥံဳဖြလို႔မန္းမႈတ္ရင္
ဒုကၡအေပါင္းဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာေၾကာက္႐ြံ႕စြာလက္ပိုက္ရပ္ၾကတယ္ … ။
“လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္၊ဗ်ိဳင္းေ႐ွ႕ကပ်ံ” တဲ့
မိုးအံု႔ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေမေမ့ပုခံုးမွာမွီတြယ္ငိုက္မ်ဥ္း
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအိပ္ပုပ္ႀကီးတယ္ …
ကၽြန္ေတာ္အိပ္တိုင္းေမေမ့ဗ်ိဳင္းကလည္းေ႐ွ႕မွာပ်ံတယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္
ေမေမ့လည္တိုင္ကိုဖက္လို႔ေပါ့ … ။
(၆)
ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကိုဖံုးဖို႔
အက်ႌမွာၾကယ္သီးတစ္လံုးလိုေနၿပီ …. ေမေမ … ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ….
ေမေမကခံတပ္လုပ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကသူရဲေကာင္းလုပ္
ရန္သူေတြနဲ႔ေဝေဝဆာဆာဓါးခ်င္းခုတ္ဖူးတယ္ …. ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝေတာက္ေလွ်ာက္
ေမေမဟာခံတပ္ဆန္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ …
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာရပ္တည္၊ ကာကြယ္၊ တိုက္ခိုက္
သူမကိုေတာ့ … ျမားအစင္းစင္းစိုက္ခဲ့တယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုအလိုလိုက္ … ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ႐ိုက္
ကၽြန္ေတာ့္ကို႐ုိက္လည္းကၽြန္ေတာ္မငို … ေမေမပဲငို … ။
ေမေမေျပာတဲ့ေက်းလက္နီတိ
“မတတ္ဘဲမန္းရင္တေစၦမုန္းလိမ့္မယ္”
ေဆးမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ … တဲ့။
(၇)
ေလကိုေလနဲ႔မႈတ္တာကမွလြဲဦးမယ္ …
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမေမက …
ပညာလွလွတတ္ေစခ်င္တာ … အေသအခ်ာေပါ့ …။
ေကာင္းကင္ေပၚက“လ” နဲ႔ဗ်ည္းစာလံုးထဲက“လ”
ဘာေၾကာင့္မတူတာလဲ …
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အေဖာ္မ်ား
ေက်ာင္းေတာ္မွာသေဘာကြဲျပားၾက …။
ကၽြန္ေတာ္ကလူပ်င္း …
သစ္ပင္ေျခရင္းမွာရပ္လိုက္၊ သစ္ပင္ဖ်ားကိုတက္လိုက္
စာေမးပြဲေတြမွာ …
အဆင့္ေတြက ၁ မွ ၁၀၀ မေရရာ … ။
တစ္စတစ္စ …
လူငယ္သီခ်င္း၊ ႏွင္းဆီဓားသြား၊ ရင္ၾကားစိုက္နစ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတေလကုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတယ္ … ။
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ေခါင္းမွာ …
အိပ္မက္ေတြအေျမႇာင္းေျမႇာင္းထ …
ဂမၻီရလမင္းကလည္းဝိုက္အုပ္ျဖာဆင္းက်ေနေတာ့တယ္ … ။
(၈)
တစ္ရက္မွာ
ျမဴျပာမႈိင္းမႈန္၊ အိပ္မက္ကိုေစာင္လိုၿခံဳဆဲ …
ၾကယ္ေတြအကုန္ေၾကြတဲ့ည
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚႀကိဳးျပတ္က်တယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ္ …
မေပ်ာ္ေလလြင့္၊ ရင္အနင့္ဆံုးေဆာင္း
ႏွင္းေတြေျပာင္းျပန္စီးေမ်ာလာ … ။
ေမေမဟာ …
ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမယ့္သန္းေခါင္ယံကို ၿခံရံေစာင့္ၾကပ္
အလင္းရဲ႕နတ္သမီးလို … မီးအိမ္ကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္ … ။
နာၾကည္းပင့္သက္၊ အရက္ေသာက္လာတဲ့သား
အေမ့အားစကားမဆို
အေမကား … သားကိုယ္စား မ်က္ရည္မဲ့စြာငို … ။
သား …
ဘဝဆိုတာေရစီးထဲကေဗဒါ … မေရရာဘူးကြဲ႕
ဒါေပမယ့္ …
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ အ႐ုပ္မ်ား၊ အေရာင္မ်ား၊ အရိပ္မ်ား
လႊင့္မပစ္နဲ႔သိမ္းထား …
ဝိညာဥ္႐ုန္းကန္ တစ္ေန႔မွာသူတို႔ျပန္႐ွင္သန္လိမ့္မယ္ … ။
ေမေမ့စကားက
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိုးခါးေရမ်ားကို
တစ္စက္ခ်င္း … တစ္စက္ခ်င္း … တစ္စက္ခ်င္း … ခ်ိဳေစခဲ့ … ။
(၉)
ဝါဆိုပန္းခူး၊ စံပယ္ဦးတို႔ေမႊးသက္ေဝေဝ
မုတ္သုန္ေလရဲ႕မွတ္တမ္း
မီးကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့ … ေရကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့ …။
ေမေမဟာ …
ၿခံေထာင့္မွာေဒလီယာေတြပ်ိဳးရင္း
မိုးစိုေနတဲ့ဆံႏြယ္ခက္ကိုလက္နဲ႔သပ္တင္
သူမလည္းရင့္က်က္ၾကည္လင္ေနတယ္ …။
ေမေမခ်ဳပ္တဲ့
ဇာမဏီ႐ုပ္နဲ႔အက်ီ ၤခ်ည္မွ်င္ၾကမ္းၾကမ္း
ကၽြန္ေတာ္ … .လမ္းမွာဝတ္ရန္ … ။
ႏြားကသူငံု႕စားတဲ့ျမက္ေတြကို
ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ေအာ္သံၾကားတယ္လို႔ေျပာဆိုေနဆဲ
သြားၾကစို႔ေလ …
မုဆိုးေျခေထာက္မ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္သြားရာကၽြန္ေတာ္လိုက္
ေလဆန္ေတြပစ္စလက္ခတ္တိုက္တဲ့ခင္တန္း
ပဒိုင္းပန္းေတြလည္းေဗာင္းလန္ေအာင္ခါရမ္းပြင့္ေဝ … ။
(၁၀)
သား …
“၁။ တိမ္ေတြပ်ံတာမိုးေပၚမွာဘာနဲ႔မွမၿငိဘူး
၂။ တစ္ေတာလံုးကိုလည္းၾကည့္တစ္ပင္ခ်င္းလည္းၾကည့္ ” တဲ့
ေမေမ့ဆုေတာင္းဘုရားေက်ာင္းမွဝတ္ျပဳသံ
ေလာကဓံအသစ္သစ္ေတြနဲ႔ျမင့္႐ိုင္း
မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းတစ္ျခမ္းကိုထိုးေဖာက္
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနတယ္ … (ဖိနပ္လည္းအခါခါေပါက္ခဲ့)
ညေပါင္း ၁၄၀၀
ဝကၤပါေတာင္ၾကားမွာ … ကံနတ္ဘုရားနဲ႔စီးခ်င္းထိုး
ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစား၊ အမွားမ်ားလည္းခ်င္းခ်င္းနီ … ။
ဧရာဝတီေမေမ၊ ပိေတာက္ပင္ဟာေမေမ
ဖေယာင္းတိုင္ျဖဴျဖဴဟာေမေမ၊ နံနက္ခင္းေၾကး႐ုပ္ဟာေမေမ … ။
ခု … ေမေမဆံုးၿပီဆိုတဲ့သတင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာအရာရာဝင္း႐ွင္းေပါက္ကြဲ … နီလဲ့..
လူတဆံုး … ဝိညာဥ္တဆံုး၊ အၾကြင္းမဲ့ဗုန္းဗုန္းလဲက်
“ေမေမ ..”
(၁၁)
ေမေမဟာ … နာရီသံနဲ႔အိပ္၊ နာရီသံနဲ႔ႏိုး …
ဘယ္ေတာ့မွထမင္းအိုးေဝမက်တတ္တဲ့မိန္းမမ်ိဳးျဖစ္တယ္ …။
မီးေလာင္ေနတဲ့ငရဲပင္ပ်ိဳမွာ၊ ပြင့္အိုေလးပမာ၊ ဝါဝါႏြဲ႕ႏြဲ႕
သတၱိသစ္ေတြနဲ႕ေဝရဲခဲ့တယ္ …။
သားငယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို
အလကၤာလိုလည္းဖတ္၊ ပုစၦာလိုလည္းဖတ္
ဆိုလိုရင္းကိုခ်က္ခ်င္း႐ွာေဖြေတြ႕တတ္တယ္ … ။
လင္မ႐ွိေတာ့ေပမယ့္
သားငယ္အတြက္ရင္ခြင္တစ္ခု႐ွိတဲ့မိန္းမ
လူကႏၱာရတို႔ရဲ႕ေက်ာက္တိုင္၊ေျမခိုးေျမေငြ႕ကိုပိုင္တယ္ … ။
(အလင္းျပာမွတ္ေက်ာက္အတြက္ မင္တစ္ေပါက္ျဖစ္တယ္ …)
(၁၂)
အေမမ႐ွိတဲ့သားမွာသာ
ေစတန္ရဲ႕လႊသြားကိုခါးသီးကြဲ႐ွ
အ႐ုိးျမဳပ္ေအာင္ကိုက္ၿမိဳခဲ့ရၿပီ … ။
မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးနဲ႔အုပ္႐ုံကလြဲလို႔
ဘာမွလည္းလုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ေနရာ … အေဝးမွာ …
ကၽြန္ေတာ္က … ဟိုုး … အေဝးႀကီးမွာ … ။
က်န္တာေတြကေတာ့ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး
မီးခိုးေငြ႕ေတြကလည္း
႐ိုးရာအေျခအေနအတိုင္း၊လိႈင္းထေကာ့လန္
ဒ႐ြတ္တိုက္ပ်ံတက္ဆဲ … ။
အေမ့ရဲ႕ေျခလို၊ လက္လိုေနခဲ့တဲ့ေကာင္
အေမမ႐ွိခ်ိန္မို႔လမ္းေပၚမွာျပန္႔လို႔က်ဲလို႔ … ။
အမွားလကၡဏာ၊ အမွန္လကၡဏာ၊ ဘာနဲ႔မွလာမတို္င္းတာနဲ႔
“အေမ”ဆိုတာထာဝရအကန္႔အသတ္မဲ့တယ္
ခ်စ္ေသာေမေမ … ေကာင္းရာဘံုသို႔ေရာက္ပါေစ … ။
(ေကာင္းရာဘံုတို႔၏တံခါးသည္မိခင္မ်ားအတြက္ပြင့္ေစသတည္း …)
(၁၃)
ေနာင္ … ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာရင္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို၊ ဝတ္႐ံုျဖဴနဲ႔လူတစ္ေယာက္လာမယ္
အနက္ေရာင္ကတ္ျပားမပါ၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမပါ
ေလထန္လမ္းမွာဆံမွ်င္ေတြလြင့္ဝဲ …
အဲဒီလူဟာ … သားပဲေပါ့ေမေမ …
ဘယ္သံသရာမွာျပန္႐ွာရင္ ေမေမ့ကိုေတြ႕ႏိုင္မလဲ …
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္ လေရာင္ေတြေကြ႕ေကာက္လြန္းလွခ်ည့္ … ။
အေမ့ကိုယ္စား …
အေမ့ကိုယ္ပြား …
ၾကယ္စင္မ်ားကိုလက္ဖဝါးနဲ႔ပန္၊ ျမင္းခြာသံမွာအပ္ႏွံလိမ့္ဆင္း
အ၀ါေရာင္မီး႐ွဴးမီးပန္းလို
“လင္း”ၿပီးမွေပ်ာက္မယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ္ …
ေမေမ … .
မာယာေတာင္ေျခမွ ဒရမ္တီးသူမ်ား၊ မ်က္လွည့္တီးလံုးမ်ား
သီခ်င္းအကြဲအစ … တစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ … ။
ေမေမ …
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ …
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေဝ … … ..
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေဝ … … ..
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေဝ … … ..
… … … … … … … … … … … … … … … … …
(တစ္စုံတစ္ေယာက္ေရးထားေသာ ကဗ်ာကို ေဖာ္ၿပၿခင္းၿဖစ္သည္)
No comments:
Post a Comment