မင္းအႀကည့္ထဲမွာ
ၿငိတြယ္ေနတဲ့ သနားၿခင္းမပါဘဲ
ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေနေဖာ္ရတဲ့အတြက္
၀မ္းသာပါတယ္ကြယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကို
မ်က္ရည္က်ေစခဲ့တဲ့အရာဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္တုိင္ရဲ့
စိတ္ပ်က္အားငယ္ၿခင္း ေတးသြားကို
လန္႔ဖ်ပ္ေနႀကတဲ့ ညရဲ့ တန္ခုိးႀသဇာနဲ႔
ကိုယ့္ရဲ့ ႏွဳတ္ဆက္စကားမ်ားရယ္သာပါ။
ဒါေပမဲ့ ေန႔က အရုဏ္လင္းေတာ့မယ္။
ကိုယ့္ မ်က္လုံးေတြဟာလဲ
မ်က္ရည္ေၿခာက္ခန္းေတာ့မွာပါ။
ငုိဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါဘူး။
ေမ့ေပ်ာက္ရတာ ခက္လွခ်ည့္လို႔
ဘယ္သူကမ်ား ေၿပာခဲ့သလဲ။
ေသၿခင္းဆုိတဲ့ကရုဏာတရားဟာ
ဘ၀ရဲ့ အၿမဳေတထဲမွာ လွဳပ္ရွားေနၿပီး
သူ႔ရဲ့ မုိက္မဲတဲ့ မနားမေနႀကိဳးပမ္းမွဳအတြက္
နားေနၿခင္းကို ယူလာတာပါ။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့
မုန္ုတိုင္းထန္ေနတဲ့ ပင္လယ္ႀကီးလဲ
လွဳပ္ယမ္းေနတဲ့ ပုခက္ထဲမွာ
ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ၿပီ။
ေတာမီးဟာ သူ႔ရဲ့ ၿပာအိမ္ထဲမွာ
လဲေလ်ာင္းလုိ႔ေနေပါ့။
မင္းနဲ႔ ကိုယ္တုိ႔လဲ ခြဲႀကရေတာ့မယ္ေလ။
ဒီကဲြကြာမွဳဟာ
ရွင္သန္ေနတဲ့ ၿမက္ပင္ေတြရဲ့ ေအာက္မွာ
ေနေရာင္ထဲမွာ ရယ္ေနတဲ့
ပန္းပြင့္ေတြရဲ့ ေအာက္မွာ
ပုန္းကြယ္ေနေတာ့မွာပါ။
(ၿမသန္းတင့္ဘာသာၿပန္ေသာ တိမ္းေရွာင္သူကဗ်ာမွ ကူးယူေဖာ္ၿပထားပါတယ္)
No comments:
Post a Comment